Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται τα παιδιά αποτελεί πραγματική πρόκληση για τους γονείς. Κάποιες από αυτές τις συμπεριφορές είναι διασκεδαστικές, άλλες αποθαρρυντικές και απογοητευτικές, και μερικές δημιουργούν αισθήματα ενοχής στους τελευταίους. Οι γονείς αξιολογούν τους εαυτούς τους με βάση τις επιτυχίες και τις αποτυχίες των παιδιών τους και αυτό συμβαίνει γιατί η συμπεριφορά των παιδιών είναι το μέτρο της δικής τους επιτυχίας.
Όλοι οι γονείς έχουν μεγάλα όνειρα και υψηλές φιλοδοξίες για τα παιδιά τους. Θέλουν να είναι ευτυχισμένα, επιτυχημένα και ανεξάρτητα. Θέλουν να τους σέβονται και να υπακούνε στους κανόνες τους. Θέλουν να έχουν καλούς τρόπους, επιθυμητή κοινωνική συμπεριφορά και να μην τους ντροπιάζουν. Παρόλα αυτά, η πλειοψηφία των γονιών έρχεται αντιμέτωπη με τα ίδια συνήθη προβλήματα συμπεριφοράς. Χρειάζεται να επαναλαμβάνουν πολλές φορές τις ίδιες οδηγίες και ξοδεύουν χρόνο σε καβγάδες, γκρίνιες και λογομαχίες. Να χάνουν τον αυτοέλεγχο τους και να προβαίνουν σε σωματική ή λεκτική βία. Να εφαρμόζουν αυστηρές τιμωρίες και τέλος να εγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια και να υποχωρούν.
Γιατί, λοιπόν, οι γονείς αποτυγχάνουν στην υλοποίηση των στόχων τους; Τι είναι αυτό, που κάνουν λάθος; Γιατί πολλές φορές δημιουργείται ένα τέτοιο επικοινωνιακό χάσμα ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά;
Αυτό που εμποδίζει τους γονείς να υλοποιήσουν τους στόχους τους είναι η δική τους αναβλητική συμπεριφορά. Επιβάλλουν τιμωρίες, όταν είναι θυμωμένοι και δεν είναι σταθεροί. Τιμωρούν τα παιδιά γιατί κατ’ αυτό τον τρόπο θεωρούν ότι τα παραδειγματίζουν και τα συμμορφώνουν. Είναι αυστηροί και εστιάζουν στα αρνητικά χαρακτηριστικά στοιχεία τους. Χρησιμοποιούν χαρακτηρισμούς που μειώνουν και ταπεινώνουν τα παιδιά. Οι γονείς, λοιπόν, λόγω τις δικής τους αντιδραστικής συμπεριφοράς ενισχύουν την ήδη προβληματική συμπεριφορά των παιδιών.
Οι γονείς μέσα από την καθημερινή ενασχόληση τους με τα παιδιά και με βάση την εμπειρία τους θα πρέπει να έχουν ένα σχέδιο δράσης. Να εφαρμόζουν αποτελεσματικές μεθόδους στην αντιμετώπιση της αντιδραστικής συμπεριφοράς, της έντασης, της ανυπακοής και του τσακωμού.
Συγκεκριμένα:
θα πρέπει να είναι συνεπείς. Να υπάρχει συνέπεια σ’αυτά, που λένε και σ’αυτά, που εφαρμόζουν στην πράξη. Θα πρέπει εκτός από συνέπεια να υπάρχει και σταθερότητα στο τρόπο, που αντιμετωπίζουν τα παιδιά. Μονάχα έτσι τα παιδιά θα αντιλαμβάνονται τη πραγματική διάσταση των λόγων των γονιών τους. Οι γονείς δεν θα πρέπει να αναπροσαρμόζουν λόγια, υποσχέσεις ή ακόμα και επιβαλλόμενες τιμωρίες. Σε αντίθετη περίπτωση ή δημιουργούν σύγχυση στο παιδί ή του δίνουν την εντύπωση πως αυτό έχει τον έλεγχο της κατάστασης.
Στην περίπτωση τώρα, που τα παιδιά γίνονται χειριστικά, οι γονείς θα πρέπει να διατηρούν την ηρεμία και την ψυχραιμία τους. Δεν θα πρέπει να επιτρέπουν στο παιδί να τους χειραγωγεί και να τους παρασύρει στην εκδήλωση θυμού, εκνευρισμού, εμφανής απελπισίας ή ακόμα λεκτικής ή σωματικής βίας. Μονάχα, έτσι, θα μπορούν να ελέγχουν την κατάσταση κάθε φορά, που το παιδί θα εμφανίζει παρεκκλίνουσα συμπεριφορά.
Οι γονείς θα πρέπει να διαχωρίσουν τους όρους ¨πειθαρχία¨ και ¨τιμωρία¨. Θα πρέπει να αντιληφθούν ότι πειθαρχία και τιμωρία δεν είναι το ίδιο. Ο σκοπός της πειθαρχίας δεν είναι η τιμωρία. Η σωστή τιμωρία αποτελεί τμήμα της πειθαρχίας. Το σημαντικό δεν είναι το παιδί να τιμωρηθεί για κάτι που έκανε ή δεν έκανε, αλλά να μάθει γιατί δεν έπρεπε να το κάνει ή τι θα μπορούσε να κάνει αντ’ αυτού. Η πειθαρχία διδάσκει στα παιδιά πώς να κάνουν καλύτερες επιλογές σχετικά με τη συμπεριφορά τους. Τους μαθαίνει να είναι υπεύθυνα και να σκέφτονται μόνα τους. Έτσι, τα παιδιά αποκτούν τη δύναμη να επιλέγουν πώς να συμπεριφέρονται.
Τέλος, όχι απλά σημαντικό, αλλά ουσιώδες και αναγκαίο είναι οι γονείς να δείχνουν εμπιστοσύνη στα παιδιά τους. Να δείχνουν ότι πιστεύουν σ’αυτά, στις δυνατότητες που έχουν, αλλά και να τα ενθαρρύνουν βοηθώντας τα να προσπερνούν τις αδυναμίες τους καθώς και τα εμπόδια, που συναντούν στη διαδρομή της ζωής. Οι γονείς θα πρέπει να καλλιεργούν ένα κλίμα μέσα στην οικογένεια, όπου τα παιδιά θα μπορούν να αναπτύσσουν τις ικανότητες τους, να ενδυναμώνουν τις δυνατότητες τους και να υπερπηδούν ή τουλάχιστον να αντιμετωπίζουν και να αποδέχονται τις αδυναμίες τους. Όταν, τα παιδιά επιτύχουν κάτι αξιόλογο θα πρέπει να τα επικροτούν με ένα ¨μπράβο!!!¨.
Απ’ την άλλη σε μια όχι και τόσο επιτυχημένη προσπάθεια, τα παιδιά έχουν ανάγκη να ακούσουν το ¨δεν πειράζει, την επόμενη φορά θα τα καταφέρεις καλύτερα¨. Πρέπει τα παιδιά να πιστέψουν στον εαυτό τους, να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση για να μπορούν να διαγράψουν μια επιτυχημένη πορεία, μα πάνω απ ’όλα για να είναι ευτυχισμένα.
Σχετικά άρθρα
Πώς είναι να έχεις δυσλεξία; | Στρατηγικές μελέτης | Σχολική Φοβία | Αυτοεκτίμηση και τρόποι ενίσχυσης | Όσα πρέπει να γνωρίζετε για την Δυσγραφία | Μικρές ιστορίες: Ο Γιωργάκης και το σχολείο
Categories:
προβληματική συμπεριφορά
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου